Science communication via testimony requires a certain level of trust. But in the context of ideologically-entangled scientific issues, trust is in short supply—particularly when the issues are politically ‘entangled’. In such cases, cultural values are better predictors than scientific literacy for whether agents trust the publicly-directed claims of the scientific community. In this paper, we argue that a common way of thinking about scientific literacy—as knowledge of particular scientific facts or concepts—ought to give way to a second-order understanding of science (...) as a process as a more important notion for the public’s trust of science. (shrink)

The scientific community, we hold, often provides society with knowledge—that the HIV virus causes AIDS, that anthropogenic climate change is underway, that the MMR vaccine is safe. Some deny that we have this knowledge, however, and work to undermine it in others. It has been common to refer to such agents as “denialists”. At first glance, then, denialism appears to be a form of skepticism. But while we know that various denialist strategies for suppressing belief are generally effective, little is (...) known about which strategies are most effective. We see this as an important first step toward their remediation. This paper leverages the approximate comparison to various forms of philosophical skepticism to design an experimental test of the efficacy of four broad strategies of denial at suppressing belief in specific scientific claims. Our results suggest that assertive strategies are more effective at suppressing belief than questioning strategies. (shrink)

This study examines the conflation of terms such as “knowledge” and “understanding” in peer-reviewed literature, and tests the hypothesis that little current research clearly distinguishes between importantly distinct epistemic states. Two sets of data are presented from papers published in the journal Public Understanding of Science. In the first set, the digital text analysis tool, Voyant, is used to analyze all papers published in 2014 for the use of epistemic success terms. In the second set of data, all papers published (...) in Public Understanding of Science from 2010–2015 are systematically analyzed to identify instances in which epistemic states are empirically measured. The results indicate that epistemic success terms are inconsistently defined, and that measurement of understanding, in particular, is rarely achieved in public understanding of science studies. We suggest that more diligent attention to measuring understanding, as opposed to mere knowledge, will increase efficacy of scientific outreach and communication efforts. (shrink)

Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

Discussions concerning whether there is a natural right to health care may occur in various forms, resulting in policy recommendations for how to implement any such right in a given society. But health care policies may be judged by international standards including the UN Universal Declaration of Human Rights. The rights enumerated in the UDHR are grounded in traditions of moral theory, a philosophical analysis of which is necessary in order to adjudicate the value of specific policies designed to enshrine (...) rights such as a right to health care. We begin with an overview of the drafting of the UDHR and highlight the primary influence of natural law theory in validating the rights contained therein. We then provide an explication of natural law theory by reference to the writings of Thomas Aquinas, as well as elucidate the complementary “capabilities approach” of Martha Nussbaum. We conclude that a right to health care ought to be guaranteed by the state. (shrink)

The problem of evil is the most prominent argument against the existence of God. Skeptical theists contend that it is not a good argument. Their reasons for this contention vary widely, involving such notions as CORNEA, epistemic appearances, 'gratuitous' evils, 'levering' evidence, and the representativeness of goods. We aim to dispel some confusions about these notions, in particular by clarifying their roles within a probabilistic epistemology. In addition, we develop new responses to the problem of evil from both the phenomenal (...) conception of evidence and the knowledge-first view of evidence. (shrink)

There is no uniquely standard concept of an effectively decidable set of real numbers or real n-tuples. Here we consider three notions: decidability up to measure zero [M.W. Parker, Undecidability in Rn: Riddled basins, the KAM tori, and the stability of the solar system, Phil. Sci. 70(2) (2003) 359–382], which we abbreviate d.m.z.; recursive approximability [or r.a.; K.-I. Ko, Complexity Theory of Real Functions, Birkhäuser, Boston, 1991]; and decidability ignoring boundaries [d.i.b.; W.C. Myrvold, The decision problem for entanglement, in: R.S. (...) Cohen et al. (Eds.), Potentiality, Entanglement, and Passion-at-a-Distance: Quantum Mechanical Studies fo Abner Shimony, Vol. 2, Kluwer Academic Publishers, Great Britain, 1997, pp. 177–190]. Unlike some others in the literature, these notions apply not only to certain nice sets, but to general sets in Rn and other appropriate spaces. We consider some motivations for these concepts and the logical relations between them. It has been argued that d.m.z. is especially appropriate for physical applications, and on Rn with the standard measure, it is strictly stronger than r.a. [M.W. Parker, Undecidability in Rn: Riddled basins, the KAM tori, and the stability of the solar system, Phil. Sci. 70(2) (2003) 359–382]. Here we show that this is the only implication that holds among our three decidabilities in that setting. Under arbitrary measures, even this implication fails. Yet for intervals of non-zero length, and more generally, convex sets of non-zero measure, the three concepts are equivalent. (shrink)

Most direct reference theorists about indexicals and proper names have adopted the thesis that singular propositions about physical objects are composed of physical objects and properties.1 There have been a number of recent proponents of such a view, including Scott Soames, Nathan Salmon, John Perry, Howard Wettstein, and David Kaplan.2 Since Kaplan is the individual who is best known for holding such a view, let's call a proposition that is composed of objects and properties a K-proposition. In this paper, I (...) will attempt to show that a direct reference view about the content of proper names and indexicals leads very naturally to the position that all singular propositions about physical objects are K-propositions.3 Then, I will attempt to show that this view of propositions is false. I will spend the bulk of the paper on this latter task. My goal in the paper, then, is to show that adopting the direct reference thesis comes at a cost problems the view has with problems such as opacity and the significance of some identity statements; it comes at even more of a cost). (shrink)

How can we resist the repugnant conclusion? James Griffin has plausibly suggested that part way through the sequence we may reach a world—let us call it “J”—in which the lives are lexically superior to those that follow. If it would be preferable to live a single life in J than through any number of lives in the next one, then it would be strange to judge K the better world. Instead, we may reasonably “suspend addition” and judge J superior, as (...) if aggregating the lives in the larger world intrapersonally. I argue that the addition of new people with separate preferences renders this inference illicit when comparing J+ and K. When one pairwise comparison suspends addition and the other does not, the result is an intransitive value judgement: J < J+ < K < J, producing the mere addition paradox. (shrink)

Many epistemologists are enamored with a defeat condition on knowledge. In this paper we present some implementation problems for defeatism, understood along either internalist or externalist lines. We then propose that one who accepts a knowledge norm of belief, according to which one ought to believe only what one knows, can explain away much of the motivation for defeatism. This is an important result, because on the one hand it respects the plausibility of the intuitions about defeat shared by many (...) in epistemology; but on the other hand, it obviates the need to provide a unified account of defeat which plays well with the most plausible views of how knowledge fits with evidential probability. (shrink)

Suppose we consider knowledge to be valuable because of the role known propositions play in practical reasoning. This, I argue, does not provide a reason to think that knowledge is valuable in itself. Rather, it provides a reason to think that true belief is valuable from one standpoint, and that justified belief is valuable from another standpoint, and similarly for other epistemic concepts. The value of the concept of knowledge is that it provides an economical way of talking about many (...) epistemic concepts that are valuable in itself from one standpoint or another. In this way knowledge is like a Swiss Army Knife; a Swiss Army Knife is not useful as such on any occasion, but it provides an efficient way of carrying around different tools that are useful in themselves on different occasions. (shrink)

In Plato’s Symposium, the mysterious Apollodorus recounts to an unnamed comrade, and to us, Aristodemus’ story of just what happened at Agathon’s drinking party. Since Apollodorus did not attend the party, however, it is unclear what relevance he could have to our understanding of Socrates’ speech, or to the Alcibiadean “satyr and silenic drama” (222d) that follows. The strangeness of Apollodorus is accentuated by his recession into the background after only two Stephanus pages. What difference—if any—does Apollodorus make to the (...) Symposium? Does his inclusion call the dramatic and philosophical unity of the work into question? I argue that despite initial appearances, Plato has important philosophical reasons for including Apollodorus as a character. Far from being an odd appendage to an otherwise complete narrative, the figure of Apollodorus is useful for our understanding of Socrates’s conception of eros later in the work. (shrink)

On the one hand, Hume accepts the view -- which he attributes primarily to Stoicism -- that there exists a determinate best and happiest life for human beings, a way of life led by a figure whom Hume calls "the true philosopher." On the other hand, Hume accepts that view -- which he attributes to Scepticism -- that there exists a vast plurality of good and happy lives, each potentially equally choiceworthy. In this paper, I reconcile Hume's apparently conflicting commitments: (...) I argue that Hume's "Sceptical" pluralism about the character of the happiest life need not conflict with his "Stoic" advocacy of the supreme happiness of the true philosopher, given Hume's flexible understanding of how one might live as a true philosopher. (shrink)

In Nicomachean Ethics X.7–8, Aristotle defends a striking view about the good for human beings. According to Aristotle, the single happiest way of life is organized around philosophical contemplation. According to the narrowness worry, however, Aristotle's contemplative ideal is unduly Procrustean, restrictive, inflexible, and oblivious of human diversity. In this paper, I argue that Aristotle has resources for responding to the narrowness worry, and that his contemplative ideal can take due account of human diversity.

Entry on MacIntyre and Business Ethics (2023). In Poff, D. C. & Michalos, A. C. (Eds.) Encyclopedia of Business and Professional Ethics. Springer.

This paper attempts to explain what a protest is by using the resources of speech-act theory. First, we distinguish the object, redress, and means of a protest. This provided a way to think of atomic acts of protest as having dual communicative aspects, viz., a negative evaluation of the object and a connected prescription of redress. Second, we use Austin’s notion of a felicity condition to further characterize the dual communicative aspects of protest. This allows us to distinguish protest from (...) some other speech acts which also involve a negative evaluation of some object and a connected prescription of redress. Finally, we turn to Kukla and Lance’s idea of a normative functionalist analysis of speech acts to advance the view that protests are a complex speech act constituted by dual input normative statuses and dual output normative statuses. (shrink)

Traditionally, Aristotle is held to believe that philosophical contemplation is valuable for its own sake, but ultimately useless. In this volume, Matthew D. Walker offers a fresh, systematic account of Aristotle's views on contemplation's place in the human good. The book situates Aristotle's views against the background of his wider philosophy, and examines the complete range of available textual evidence. On this basis, Walker argues that contemplation also benefits humans as perishable living organisms by actively guiding human life activity, (...) including human self-maintenance. Aristotle's views on contemplation's place in the human good thus cohere with his broader thinking about how living organisms live well. A novel exploration of Aristotle's views on theory and practice, this volume will interest scholars and students of both ancient Greek ethics and natural philosophy. It will also appeal to those working in other disciplines including classics, ethics, and political theory. (shrink)

The impressive variation amongst biological individuals generates many complexities in addressing the simple-sounding question what is a biological individual? A distinction between evolutionary and physiological individuals is useful in thinking about biological individuals, as is attention to the kinds of groups, such as superorganisms and species, that have sometimes been thought of as biological individuals. More fully understanding the conceptual space that biological individuals occupy also involves considering a range of other concepts, such as life, reproduction, and agency. There has (...) been a focus in some recent discussions by both philosophers and biologists on how evolutionary individuals are created and regulated, as well as continuing work on the evolution of individuality. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

This chapter sets the scene for the subsequent philosophical discussions by surveying a number of biological interventions that have been used, or might in the future be used, for the purposes of crime prevention. These interventions are pharmaceutical interventions intended to suppress libido, treat substance abuse or attention deficit-hyperactivity disorder (ADHD), or modulate serotonin activity; nutritional interventions; and electrical and magnetic brain stimulation. Where applicable, we briefly comment on the historical use of these interventions, and in each case we discuss (...) the evidence that they are effective, or might become so with further refinement. The chapter concludes with a comment on some potentially significant differences between the varieties of intervention that we canvass. (shrink)

This chapter offers a complete account of Aristotle’s underexplored treatment of the virtue of wittiness (eutrapelia) in Nicomachean Ethics IV.8. It addresses the following questions: (1) What, according to Aristotle, is this virtue and what is its structure? (2) How do Aristotle’s moral psychological views inform Aristotle’s account, and how might Aristotle’s discussions of other, more familiar virtues, enable us to understand wittiness better? In particular, what passions does the virtue of wittiness concern, and how might the virtue (and its (...) attendant vices) be related to the virtue of temperance (and its attendant vices)? (3) How does wittiness, as an ethical virtue, benefit its possessor? (4) How can Aristotle resolve some key tensions that his introducing a virtue of wittiness apparently generates for his ethics? In addition to exploring these questions, this chapter challenges some commonly accepted accounts of Aristotle’s views on the nature of the laughable. (shrink)

Using the example of recent attempts to engineer the concept of conspiracy theory, I argue that philosophers should be far more circumspect in their approach to conceptual engineering than we have been – in particular, that we should pay much closer attention to the history behind and context that surrounds our target concept in order to determine whether it is a site of what I have elsewhere called ‘conceptual domination’. If it is, we may well have good reason to avoid (...) engineering. In their recent ‘What is a Conspiracy Theory?’, M. Giulia Napolitano and Kevin Reuter argue that the disagreement between generalists and particularists in the literature on conspiracy theories is best characterized as a set of dueling conceptual engineering projects. While I agree with their turn to this metaphilosophical literature, I give a very different account of its applicability. Particularists, on my account, are better read as aiming to diagnose the ways in which many discussions of the concept of conspiracy theories are a form of conceptual domination, where this broader context should then prompt us to abandon or block any concept of conspiracy theory that treats its referents as inherently defective. Broader metaphilosophical lessons are drawn. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Recent work has argued that belief is weak: the level of rational credence required for belief is relatively low. That literature has contrasted belief with assertion, arguing that the latter requires an epistemic state much stronger than (weak) belief---perhaps knowledge or even certainty. We argue that this is wrong: assertion is just as weak as belief. We first present a variety of new arguments for this, and then show that the standard arguments for stronger norms are not convincing. Finally, we (...) sketch an alternative picture on which the fundamental norm of assertion is to say what you believe, but both belief and assertion are weak. To help make sense of this, we propose that both belief and assertion involve navigating a tradeoff between accuracy and informativity, and so it can makes sense to believe/say something you only have weak evidence for, if it is informative enough. (shrink)

A response to Lee Basham's 'The Need for Accountable Witnesses: A Reply to Dentith'.

Surprisingly little has been written about hedged assertion. Linguists often focus on semantic or syntactic theorizing about, for example, grammatical evidentials or epistemic modals, but pay far less attention to what hedging does at the level of action. By contrast, philosophers have focused extensively on normative issues regarding what epistemic position is required for proper assertion, yet they have almost exclusively considered unqualified declaratives. This essay considers the linguistic and normative issues side-by-side. We aim to bring some order and clarity (...) to thinking about hedging, so as to illuminate aspects of interest to both linguists and philosophers. In particular, we consider three broad questions. 1) The structural question: when one hedges, what is the speaker’s commitment weakened from? 2) The functional question: what is the best way to understand how a hedge weakens? And 3) the taxonomic question: are hedged assertions genuine assertions, another speech act, or what? (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

This paper responds to the question of whether the Internet has made lectures obsolete and Matthew Pickles’ investigation of why lectures persist. It is written as a pastiche of R.K. Narayan, about whom a somewhat parallel question is probably asked. Pickles refers to a logic lecturer so dry people went swimming, and a pastiche approach is an alternative.

There has been much interest in conspiracy theories (CTs) amongst philosophers in recent years. The aim of this paper will be to apply some of the philosophical research to issues in political theory. I will first provide an overview of some of the philosophical discussions about CTs. While acknowledging that particularism is currently the dominant position in the literature, I will contend that the ‘undue scepticism problem’, a modified version of an argument put forward by Brian Keeley, is an important (...) general objection to many CTs. This in turn leads to some substantial conclusions for liberal political philosophy, as the undue scepticism problem sets up a strong argument against non-liberal alternatives to liberal thought. I shall argue that we are justified in having far more doubt about the reliability of official sources in non-liberal societies, and it is legitimate to be more sceptical about claims designed to bolster non-liberal politics. Moreover, because scepticism is often more warranted in non-liberal societies, this may provide the possibility for the state to be stable, even if it is highly tyrannical or ineffective. These considerations are not intended to be decisive, but raise unresolved questions about the viability of non-liberal politics. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

This chapter examines key Confucian worries about the Aristotelian sophos as a model of human flourishing. How strong are these worries? Do Aristotelians have good replies to them? Could the Aristotelian sophos, and this figure's distinguishing feature, sophia, be more appealing to the Confucian than they initially appear?

What does 'might' mean? One hypothesis is that 'It might be raining' is essentially an avowal of ignorance like 'For all I know, it's raining'. But it turns out these two constructions embed in different ways, in particular as parts of larger constructions like Wittgenstein's 'It might be raining and it's not' and Moore's 'It's raining and I don't know it', respectively. A variety of approaches have been developed to account for those differences. All approaches agree that both Moore sentences (...) and Wittgenstein sentences are classically consistent. In this paper I argue against this consensus. I adduce a variety of new data which I argue can best be accounted for if we treat Wittgenstein sentences as being classically inconsistent. This creates a puzzle, since there is decisive reason to think that 'Might p' is classically consistent with 'Not p'. How can it also be that 'Might p and not p' and 'Not p and might p' are classically inconsistent? To make sense of this situation, I propose a new theory of epistemic modals and their interaction with embedding operators. This account makes sense of the subtle embedding behavior of epistemic modals, shedding new light on their meaning and, more broadly, the dynamics of information in natural language. -/- . (shrink)

This paper critically examines coincidence arguments and evolutionary debunking arguments against non-naturalist realism in metaethics. It advances a version of these arguments that goes roughly like this: Given a non-naturalist, realist metaethic, it would be cosmically coincidental if our first order normative beliefs were true. This coincidence undermines any prima facie justification enjoyed by those beliefs.

John N. Williams (1994) and Matthew Weiner (2005) invoke predictions in order to undermine the normative relevance of knowledge for assertions; in particular, Weiner argues, predictions are important counterexamples to the Knowledge Account of Assertion (KAA). I argue here that they are not true counterexamples at all, a point that can be agreed upon even by those who reject KAA.

Belief in conspiracy theories is typically considered irrational, and as a consequence of this, conspiracy theorists––those who dare believe some conspiracy theory––have been charged with a variety of epistemic or psychological failings. Yet recent philosophical work has challenged the view that belief in conspiracy theories should be considered as typically irrational. By performing an intra-group analysis of those people we call “conspiracy theorists”, we find that the problematic traits commonly ascribed to the general group of conspiracy theorists turn out to (...) be merely a set of stereotypical behaviours and thought patterns associated with a purported subset of that group. If we understand that the supposed prob- lem of belief in conspiracy theories is centred on the beliefs of this purported sub- set––the conspiracists––then we can reconcile the recent philosophical contribu- tions to the wider academic debate on the rationality of belief in conspiracy theories. (shrink)

In fragments of the lost Protrepticus, preserved in Iamblichus, Aristotle responds to Isocrates’ worries about the excessive demandingness of theoretical philosophy. Contrary to Isocrates, Aristotle holds that such philosophy is generally feasible for human beings. In defense of this claim, Aristotle offers the progress argument, which appeals to early Greek philosophers’ rapid success in attaining exact understanding. In this paper, I explore and evaluate this argument. After making clarificatory exegetical points, I examine the argument’s premises in light of pressing worries (...) that the argument reasonably faces in its immediate intellectual context, the dispute between Isocrates and Aristotle. I also relate the argument to modern concerns about philosophical progress. I contend that the argument withstands these worries, and thereby constitutes a reasonable Aristotelian response to the Isocratean challenge. (shrink)

Hope is an attitude with a distinctive epistemological dimension: it is incompatible with knowledge. This chapter examines hope as it relates to knowledge but also to probability and inductive considerations. Such epistemic constraints can make hope either impossible, or, when hope remains possible, they affect how one’s epistemic situation can make hope rational rather than irrational. Such issues are especially relevant to when hopefulness may permissibly figure in practical deliberation over a course of action. So I consider cases of second-order (...) inductive reflection on when one should, or should not, be hopeful for an outcome with which one has a long record of experience: in other words, what is the epistemology behind when one should, if ever, stop hoping for outcomes which have failed one many times in the past? (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Doxastic involuntarists, as I categorize them, say that it’s impossible to form a belief as an intentional action. But what exactly is it to form a belief, as opposed to simply getting yourself to have one? This question has been insufficiently addressed, and the lacuna threatens the involuntarists’ position: if the question isn’t answered, their view will lack any clear content; but, after considering some straightforward ways of answering it, I argue that they would make involuntarism either false or insignificant. (...) I also examine several involuntarist arguments, and find them faltering at just this point: inadequate attention to belief-formation results in unsound arguments or insignificant conclusions. The viability of involuntarism as a meaningful position, I conclude, turns on whether the notion of belief-formation can be further developed. (shrink)

In this chapter from a collection on the Stoici tradition, I explore Boethius’s works chronologically in order to elucidate his overall evaluation of Stoicism as a philosophy. It turns out that Boethius offers a "mixed review"' of Stoicism. Beginning with references to the Stoics in his logical works and then turning to the 'Consolation', I delineate the intelligible contours of Stoicism as Boethius sees it, including the positive impetus Stoicism provides toward a philosophical apprehension of reality as well as its (...) innate inadequacy for attaining the full measure of wisdom available to us through philosophical inquiry. (shrink)

In this article, I first show in what way Augustine's 'De doctrina Christiana' actually concerns liberal education, or at least includes it within its scope. Second, I articulate the new 'modus' of education, its new “mode” or “measure,” presented in 'De doctrina'. Third, I exemplify the modification of education by briefly considering Augustine’s treatment of rhetoric in Book IV of 'De doctrina'. Fourth and finally, I conclude with general remarks that attempt to situate the sort of education of which Augustine (...) speaks in 'De doctrina' among some current alternatives with which we are familiar. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Anselm’s 'Proslogion' is, as he says in its Preface, 'unum argumentum', a single line of reasoning, that builds toward the following: “that God is truly,” “that he is the highest good who needs no other,” and that he is the one “whom all things need so that they may be and may be well.” This paper attempts to shed light on how Anselm carries out the threefold task that he sets for himself and way in which his procedure brings unity (...) to the work. Although I do not provide a full account of the unity of the 'Proslogion', I lay the groundwork for such an account by reflecting on the 'Proslogion' in light of the 'Symposium', with a view to bringing a pattern of thinking present in Plato’s work to bear on the 'Proslogion'—an intertextual approach that illuminates aspects of Anselm’s thinking and reveal the rich Platonic and Neoplatonic tradition within which he was working. In the 'Symposium', one discerns a pattern of thinking that consists of three “moments”: a comic moment, a tragic moment, and a philosophic moment. To follow this pattern in one’s inquiry is, as Socrates suggests, to practice 'ta erôtica', “erotics,” the art of erotic thinking. Familiarity with this pattern of erotic thinking helps make sense of Anselm’s thinking in the 'Proslogion', and in this paper I reveal how this is so. (shrink)

I explore Aristotle’s account in the Nicomachean Ethics of how agents attain self-awareness through contemplation. I argue that Aristotle sets up an account of self-awareness through contemplating friends in Books VIII-IX that completes itself in Book X’s remarks on theoretical contemplation. I go on to provide an account of how contemplating the divine, on Aristotle’s view, elicits self-awareness.

This essay proposes a new theory of agentive modals: ability modals and their duals, compulsion modals. After criticizing existing approaches—the existential quantificational analysis, the universal quantificational analysis, and the conditional analysis—it presents a new account that builds on both the existential and conditional analyses. On this account, the act conditional analysis, a sentence like ‘John can swim across the river’ says that there is some practically available action that is such that if John tries to do it, he swims across (...) the river. The essay argues that the act conditional analysis avoids the problems faced by existing accounts of agentive modality and shows how the act conditional analysis can be extended to an account of generic agentive modal claims. The upshot is a new vantage point on the role of agentive modal ascriptions in practical discourse: ability ascriptions serve as a kind of hypothetical guarantee, and compulsion ascriptions as a kind of nonhypothetical guarantee. (shrink)